فرزندتان یویو نیست!
وقتی از طریق فیلم‌های مستند به زندگی جانداران دیگر روی کره زمین نگاه می‌‌‌کنم همیشه یک نکته نظرم را جلب می‌‌‌‌کند. تقریبا همه جانداران غیر از انسان، تا فرزندشان کاری را یاد می‌‌‌‌گیرد ، دیگر آن کار را برایش انجام نمی‌‌دهند و انجام آن کار را هر قدر سخت باشد به عهده خود او می‌‌‌‌گذارند. اما پدر و مادرهای این زمانه تا مدت‌‌ها بعد از بزرگ شدن فرزندشان کارهای او را انجام می‌‌‌‌دهند، بند کفش‌اش را می‌‌‌‌بندند، دکمه‌های لباسش را می‌‌‌‌اندازند، اتاقش را مرتب می‌‌‌‌کنند، قفسه کتاب و دفترش را تمیز می‌‌‌‌کنند، اسباب‌بازی‌هایش را جمع‌وجور می‌‌‌‌کنند و هر چند شرمنده کننده است اما همین رفتار را تا بزرگسالی او ادامه می‌‌‌‌دهند و خانه و ماشین و وسایل زندگی‌‌اش را می‌‌‌‌خرند، به جای او کار می‌‌‌‌کنند و خرج زن و بچه‌‌اش را می‌‌‌‌دهند یا از نوزادش نگهداری می‌‌‌‌کنند و … بدیهی است که منظور این نیست که پدر و مادر نباید به فرزندشان رسیدگی کنند یا نباید برای تشکیل زندگی به او کمک کنند. بلکه منظور این است که نباید فرزندان‌شان را بیکاره بار بیاورند، به خود وابسته کنند و مثل یویو تا آخر عمر آنها را برای هر کاری به والدین برگردانند! چنین فرزندانی اغلب پرتوقع، تنبل، وابسته و در نهایت غمگین و حتی پوچ‌گرا بار می‌‌‌‌آیند. غم و پوچ‌گرایی آنها از این جهت است که هیچ محصول و ثمری در زندگی ندارند و به قول معروف خیرشان به کسی نرسیده و استعدادها و توانمندی‌هایشان شکوفا نشده و پژمرده شده است.